Maria Barnas besprak Nederland in stukken dit weekend lovend in NRC Handelsblad:
‘Wat de dichter ziet en wat hem niet bevalt, wordt niet meer alleen bevochten met ironie en lyriek; de taal zelf wordt ingezet om maatschappelijke fenomenen te onttakelen en van de grond af aan opnieuw op te bouwen. Dat dit ten koste gaat van de persoonlijk-bevragende, donker-sprankelende stijl die zijn twee voorgaande bundels kenmerkt, is op het eerste gezicht een gemis, maar blijkt ten dienste te staan van wat de dichter beoogt: hij staat midden in een ‘zenuwlandschap’ dat geweld aanricht en geweld uitlokt. Hij heeft geen behoefte de zaken mooier voor te stellen dan ze zijn. De vaak drammerige dichtregels – die zich weinig aantrekken van hoe ze op de bladspiegel staan – spiegelen een vormeloos Nederland.’